[OS] Postcard (อู๋อีฉยง)

[OS] Postcard (อู๋อีฉยง)



By Fenrir












อู๋อีฉยงได้รับโปสการ์ดใบที่สี่ของเดือนนี้แล้ว


เมื่อ เขาเปิดกล่องจดหมาย นอกจากบิลค่าน้ำค่าไฟ จดหมายทั่วๆไปกับใบปลิวโฆษณานิดๆหน่อยที่มีคนมายัดไว้ ยังมีรูปพิมพ์วิวทิวทัศน์สีสวยสดอัดบนกระดาษแข็งแผ่นหนึ่งที่สอดอยู่ลึกๆ ด้านใน


ตัวอักษรจีนเขียนด้วยลายมือคุ้นตาที่มุมล่างของโปสการ์ดในมือทำให้เตี่ยหนึ่งของบ้านสกุลอู๋แย้มยิ้มกว้างตั้งแต่เช้า




“ที่นี่อากาศดีมาก ไม่ต้องเป็นห่วงผม รอของฝากที่บ้านได้เลยครับ


เสี่ยวเสีย”









ช่วงนี้อู๋เสียอยู่ในช่วงพักร้อน ลูกของเขาออกเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วแผ่นดินจีนเหมือนชดเชยเวลาที่ทำงานหนัก และผจญกับอะไรต่อมิอะไรมานาน เขาได้แต่ยินดีกับลูกชาย คนเป็นพ่อเป็นแม่ย่อมดีใจอยู่แล้วเมื่อลูกตัวเองมีความสุข


แบบนี้ดีเหมือนกัน คิ้วที่ขมวดอยู่นั่นจะได้หัดคลายลงเสียบ้าง เขาอดกังวลไม่ได้ทุกทีเมื่อมองอู๋เสียในหลายปีที่ผ่านมา แต่หลังจากเมื่อครึ่งปีก่อนทุกอย่างเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น จึงเคลียร์ตัวเองให้มาพักผ่อนได้ชั่วคราวตามคำแนะนำของเขา ถึงตอนนี้ก็น่าจะครบสองเดือนแล้ว


ปกติโปสการ์ดของอู๋เสียจะส่งมา ทุกอาทิตย์ อาจมีล่าช้าบ้างเล็กน้อยสองสามวันแต่ก็ส่งมาสม่ำเสมอมิได้ขาด หากไม่มีอะไรผิดพลาดวันนี้น่าจะมีโปสการ์ดใบใหม่ส่งมาแล้ว...


อู๋อีฉยงลุกขึ้นจากที่นอน ล้างหน้าล้างตาให้สดชื่นแจ่มใส รับคำภรรยาที่ส่งเสียงมาจากในครัวว่าให้รีบออกไปรีบกลับเข้ามาก่อนอาหารบน โต๊ะจะเย็น


ชายวัยกลางคนผมแซมสีขาวล้วงมือเข้าไปในกล่องจดหมาย ด้วยท่าทีกระตือรือร้น ดึงแผ่นกระดาษขนาดราวฝ่ามือออกมาพลิกดู คราวนี้เป็นภาพมุมสูง เทือกเขาเรียงตัวโอบล้อมทะเลสาปกว้างใหญ่สีน้ำเงินลึกล้ำ จากมุมนี้ก็รู้สึกได้ถึงพลังอันยิ่งใหญ่และความงดงามของธรรมชาติที่ยากจะ เทียบเคียง หากเขาได้ไปยืนอยู่ตรงนั้น คงตื่นตะลึงจนแทบลืมหายใจ


ทว่าหนนี้ที่อยู่ในมือเขาไม่ใช่โปสการ์ดที่หาซื้อได้ทั่วไปเหมือนครั้งก่อนๆ มันเป็นรูปถ่าย มีอู๋เสียยืนอยู่ตรงกลาง ส่งยิ้มอย่างดูออกว่ายังสงวนท่าทีไว้บ้างตามวิสัยของเถ้าแก่สามที่ทำอย่างไร ก็สลัดออกได้ไม่หมด หากพ่อคนอย่างเขาย่อมดูออกว่าเสี่ยวเสียในตอนนี้มีความสุขมากแค่ไหน


ไม่ ได้มีแค่อู๋เสียที่ยืนอยู่ในรูปใบนี้ ดวงตาฝ้าฟางตามอายุหันมาพิจารณาชายในเสื้อฮู้ดสีน้ำเงินที่ยืนอยู่ข้างๆ เจ้าตัวแสดงสีหน้าราบเรียบคล้ายไม่ยินดียินร้ายกับสิ่งรอบตัวผิดกับลูกชาย ของเขาโดยสิ้นเชิง


มือของทั้งคู่จับจูงกันอยู่ตรงกลาง แม้ยืนใกล้จนไหล่แทบชนกันแต่อู๋อีฉยงก็เห็น ช่องว่างแคบๆระหว่างคนสองคนในรูปถ่ายไม่อาจหลอกสายตาแหลมคมของเขาได้


อู๋อีฉยงยิ้มอ่อน ก่อนเดินเข้าบ้าน เอ่ยปากกับผู้เป็นภรรยาให้ช่วยหาบางสิ่งบางอย่างให้เขา


ธรรมดา แล้วเขาจะติดต่อกับอู๋เสียผ่านทางโทรศัพท์ ไถ่ถามสารทุกข์สุกดิบเล็กๆน้อยๆแล้วอวยพรให้ดูแลตัวเองดีๆ แต่ดูท่าคราวนี้ลูกชายเขาจะยังอยู่ที่ฉางไป๋ซานอีกนาน เขาจึงหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่ายตัวเขาเองกับภรรยา เดินไปให้ร้านใกล้บ้านปริ้นท์ออกมาเสร็จก็รับรูปกลับมาพลิกไปด้านหลัง ถอดฝาปากกาเมจิกออกแล้วจรดแต่ละตัวอักษรลงไปด้วยลายมือเป็นระเบียบ






“พ่อกับแม่ดีใจที่ลูกสนุกดี



แต่กลับมาแล้วอย่าลืมแต่งเข้าบ้านให้ถูกต้องตามประเพณีนะลูก



ป๊าเอง”